De maker van dit prachtige kunstwerk is Henri Van Herwegen, beter bekend als Panamarenko. Hij was een Belgische kunstenaar die in 2019 overleed en beroemd is om zijn vliegconstructies. In 1969 begon Panamarenko te werken aan “The Aeromodeller”, het grootste luchtschip dat hij ooit zou bouwen en een icoon in zijn carrière. De bouw van deze enorme Zeppelin zou duren tot 1971. De kunstenaar, die geïnteresseerd was in de mythe van Icarus, ging op zoek naar vrijheid en verlangde naar verkenning. De wereld was zijn speelveld, en de mogelijkheden waren oneindig. Deze ideeën werden weerspiegeld in “The Aeromodeller”, waarmee de kunstenaar zich vrij in de lucht kon bewegen. De Zeppelin bestaat uit drie delen. Allereerst een massieve, dertig meter lange ballon. Ten tweede, twee vliegtuigmotoren om het luchtschip te besturen. En als laatste een rieten gondel, die is ingericht als leefruimte.

Op zaterdag 26 juni 1971, om 11 uur ’s ochtends, mocht hij zijn inmiddels wereldberoemde Aeromodeller lanceren in een weiland in Balen. Panamarenko wilde met zijn eerste vlucht van Balen naar Arnhem in Nederland reizen, om daar deel te nemen aan een kunstmanifestatie. Vlak voordat alles klaar was, ontving hij een telegram uit Nederland met de mededeling dat hij het Nederlandse luchtruim niet in mocht. Panamarenko gaf echter niet op. Panamarenko’s team rolde de polyester hoes uit op de weide waar koeien graasden. Even later arriveerde een vrachtwagen met 65.000 liter waterstofgas. Na enkele uren tikken kwam de ballon eindelijk tot leven en begon vrolijk te dansen. Maar plotseling stak de wind onverwacht op, waardoor de fragiele “Aeromodeller” in een stuk speelgoed veranderde. De wind werd te sterk, en de operatie werd afgebroken.

Panamarenko’s pogingen om “The Aeromodeller” te testen mislukten. Of hij ooit zou kunnen vliegen blijft dubbelzinnig, maar juist door die dubbelzinnigheid heeft het werk een poëtische dimensie. Panamarenko slaagt erin het onbekende, in dit geval het luchtruim, te verkennen door te suggereren dat het mogelijk is.

De geschiedenis van de mensheid staat bol van vliegpogingen die uiteindelijk uitmondden in de huidige luchtvaartindustrie.

In 1485 begon Leonardo da Vinci de vlucht van vogels te bestuderen. Hij besefte dat de mens te zwaar en niet sterk genoeg was om te vliegen met vleugels die gewoon aan zijn armen waren bevestigd. Daarom schetste hij een toestel waarbij de vliegenier op een plank gaat liggen. Hij werkte aan twee grote membraanvleugels met behulp van handhefbomen, voetpedalen en een systeem van katrollen.

Honderden jaren later werd Otto Lilienthal in 1847 in Duitsland geboren. Hij wordt beschouwd als een van de pioniers van de luchtvaartgeschiedenis. Samen met zijn broer Gustav observeerde hij jarenlang de vlucht van vogels, totdat hij besefte dat het nabootsen van de natuur niet voldoende was. Hij deed experimenten met platte en gebogen oppervlakken blootgesteld aan de wind, en ontdekte hoe kromming de lift beïnvloedt. Met behulp van gedetailleerde tekeningen en complexe wiskundige formules over lengte en gewicht berekende Otto Lilienthal hoe hij het beste een zweefvliegtuig kon ontwerpen dat kon vliegen.

Vanaf 1894 begon Lilienthal te vliegen met zijn zweefvliegtuig, dat hij Normalsegelapparat noemde. Dit was zijn meest geavanceerde constructie. Het Normalsegelapparat had een spanwijdte van 6,7 meter en een vleugeloppervlak van 13 vierkante meter. Vanaf de hellingen van het Rijngebergte maakte Lilienthal vluchten waarbij hij tot 250 meter kon zweven. Zijn uitvinding veroorzaakte grote sensatie.

Lilienthal produceerde nog meer modellen van zijn Normalsegelapparat en verkocht ze in Duitsland en andere landen. Hij kon echter niet lang van zijn roem genieten. Op 9 augustus 1896 stortte hij tijdens een testvlucht van 15 meter hoogte neer en stierf de volgende dag op 48-jarige leeftijd.

Aan het begin van de 20e eeuw ontwikkelden de gebroeders Wright het eerste vliegtuig. De Wright Flyer maakte op 17 december 1903 in North Carolina de eerste duurzame vlucht van een vliegtuig dat door een mens werd aangedreven en gecontroleerd en dat zwaarder was dan lucht. Om beurten maakten de Wrights die dag vier korte vluchten op lage hoogte. De vliegroutes waren in wezen allemaal recht; bochten werden niet geprobeerd. Elke vlucht eindigde in een hobbelige en onbedoelde landing. De laatste vlucht, van Wilbur, legde 260 meter af in 59 seconden. Dit is veel langer dan de drie voorgaande vluchten van respectievelijk 37, 53 en 61 meter in 12, 12 en 15 seconden. Bij de landing van de vierde vlucht braken de voorste liftsteunen, die de Wrights hoopten te repareren voor een mogelijke vlucht van 6 km. Zij slaagden daar echter niet in en de Wright Flyer vloog nooit meer.