Een gespierde Prometheus ligt op de rotsen. Zijn linkerhand is vastgeketend aan een rots. Het blauw-witte doek onder hem bedekt hem nauwelijks. Op dit schilderij staat Prometheus in het licht, met een sterk contrast tussen hem en de duisternis om hem heen. De adelaar is bijzonder donker. Hij vertegenwoordigt de kwade kracht die Prometheus heeft aangetrokken door het vuur van de Griekse goden te stelen en aan de mensen te geven.

Prometheus kijkt naar de adelaar, met gespreide vleugels, terwijl hij bijna van de rotsen valt (maar hij kan niet vallen omdat de kettingen hem op zijn plaats houden). De grote snavel van de adelaar scheurt Prometheus’ huid open en haalt de lever uit zijn lichaam. De lever is de bron van zijn marteling omdat de Grieken de lever beschouwden als de plaats van de intelligentie en de ziel, de zetel van het leven. De klauwen van de adelaar zijn op zijn gezicht en zijn bovenbeen geplaatst om de pijn die Prometheus lijdt te benadrukken. De pijn wordt getoond in de uitdrukking van doodsangst op zijn gezicht. Linksonder is een klein vuurtje te zien dat verwijst naar het vuur dat Prometheus aan de mens geeft.

Dit schilderij is gebaseerd op het mythologische verhaal van Prometheus. Volgens de mythe was Prometheus een grote weldoener van de mensheid. Hij ergerde Zeus voor het eerst door een grote os te offeren, en één deel aan de goden en een andere deel aan de mensen. Hij verdeelde de os in twee delen. In het ene deel stopte hij de huid en het vlees en verborg dat in de buik van de os. In het andere deel deed hij de botten, maar bedekte ze met smakelijk vet. Later liet hij Zeus kiezen welk deel de goden zouden eten. Zeus koos de vetlaag en werd erg boos toen hij zag dat hij de botten had gekozen. Sindsdien verbrandden de mensen de botten van het dier in offers om ze aan de goden aan te bieden en aten ze zelf het vlees.

Woedend over deze truc, verbood Zeus de mensen om vuur te gebruiken. Prometheus besloot het te stelen. Hij beklom de berg Olympus, nam het vuur en slaagde erin het terug te geven aan de mensheid. Zo konden de mensen zich verwarmen en het gebruiken om dierenoffers te brengen.

Opnieuw was Zeus erg boos op Prometheus en nam hem mee naar het Kaukasusgebergte, waar hij aan een rots werd vastgeketend. Zeus stuurde een adelaar om Prometheus’ lever op te eten. Omdat Prometheus een Titaan was en dus onsterfelijk, groeide zijn lever elke nacht weer aan en at de adelaar hem elke dag weer op. Deze straf zou eeuwig duren. Maar na honderden jaren kwam Herakles, zoon van Zeus, langs Prometheus’ plaats van gevangenschap. Hij bevrijdde hem door de adelaar met een pijl neer te schieten en de kettingen die hem vasthielden te verbreken. Zeus vond het niet erg dat Prometheus aan zijn straf was ontsnapt, want deze daad van bevrijding en barmhartigheid hielp om de mythe van zijn zoon Herakles te verheerlijken. Prometheus was eindelijk vrij, hoewel hij nog steeds een ring moest dragen die met een ketting aan een stuk rots was bevestigd.

We moeten leren van Prometheus, want hij riskeerde Zeus’ woede om een zwakkere groep, de mensheid, te verdedigen. Eerst leek het erop dat hij had verloren, want hij werd voor eeuwig gestraft. Maar uiteindelijk werd hij bevrijd door Herakles (de Romeinse “Hercules”). En uiteindelijk verloor hij niet, want zijn naam werd de naam van een weldoener van de mensheid. Iemand “een Prometheus” noemen is spreken van een dapper en eervol persoon. Wij, zoals Titanen, moeten risico’s nemen om onze ideeën, onze principes en onze waarden te verdedigen, en om degenen te helpen die zich in een minder gunstige positie bevinden.